تحقیق بخش بالايى کرتاسه در زاگرس
دسته بندي :
دانش آموزی و دانشجویی »
دانلود تحقیق
لینک دانلود و خرید پایین توضیحات
دسته بندی : وورد
نوع فایل : word (..doc) ( قابل ويرايش و آماده پرينت )
تعداد صفحه : 14 صفحه
قسمتی از متن word (..doc) :
1
زمين شناسي زاگرس
چهار سازند ايلام، گورپى، تاربور و اميران، نشانگر بخشى از سنگهاى کرتاسة بالايى زاگرس هستند. بخش پايينى سازند ساچون نيز سنگوارة ماستريشتين دارد.
سازند آهکى ايلام : سازند ايلام به دو رخسارة عميق و کم عمق ديده ميشود. برش الگوى اين سازند که نشانگر رخسارههاى عميق است، در پايانة شمال باخترى کبيرکوه در 12 کيلومترى شهرستان ايلام اندازهگيرى شده است. در اين بُرش، سازند ايلام شامل 190 متر سنگآهکهاى رسى دانه ريز پلاژيک خاکسترى رنگ با لايهبندى منظم و ميانلايههاى نازک شيل، و سن سانتونين – کامپانين است.
وجود قلوههاى درشت هماتيت در پاية بُرش الگو، نشانگر ناپيوستگى رسوبى است که ممکن است به سازند سَروَک و يا سورگاه باشد. ولى مرز بالايى آن با سازند گورپى همساز است.
رخسارههاى کم عمق سازند ايلام در نواحى فارس و خوزستان، گسترش دارد که شامل سنگآهکهاى قلوهاى است که همچنان سن سانتونين تا کامپانين دارد. در برخى نقاط ميتوان ارتباط بين انگشتى دو رخسارة پلاژيک و کم عمق سازند ايلام را ديد.
سازند شيلى گورپى : بُرش الگوى اين سازند در تنگ پابده در شمال مسجد سليمان (ميدان نفتــى لالى) 320 متر ستبرا دارد، ولى پيش از معرفــى اين بُرش، به اين واحد سنگى « مـارن دزک
2
»، « مارنهاى گلوبيژرينا »، گفته ميشد که شامل سازند گورپى و سازند پابده بود.
در بيشتر نواحى زاگرس، سازند گورپى شامل مارن، شيلهاى خاکسترى مايل به آبى است که ميانلايههايى از سنگآهکهاى نازک رُسى دارد و به دليل زود فرسا بودن، سيماى آن فرسوده است. در فارس داخلى، رخسارة آهکى سازند تابور، به طور بين انگشتى جانشين سازند گورپى ميشود. اگرچه مرز زيرين گورپى با سازند ايلام (درزير) تدريجى دانسته شده، ولى سطح هوازده در اين مرز ميتواند نشانگر دگرشيبى خفيف باشد. در نقاطى که ايلام وجود ندارد، گورپى روى سَروَک بوده و در اين حالت، ناپيوستگى رسوبى پيش از سازند گورپى آشکارتر است. مرز بالايى سازند گورپى با سازندهاى مختلف است. در لرستان مرز بالايى گورپى با شيلهاى ارغوانى سازند پابده با شواهدى از دگرشيبى فرسايشى است. سازند گورپى، در همه جا همزمان نيست. در نواحى فارس و خوزستان مرز زيرين گورپى، سانتونين و مرز بالايى آن ماستريشتين است. در لرستان، لايههاى زيرين به سن کامپانين و لايههاى بالايى تا پالئوسن ادامه دارد. سازند گورپى، سنگ پوش مخازن نفتى سَروَک است.
اين سازند (گورپى) داراى دو عضو آهکى رسمى (امام حسن، سيمره) و يک عضو غير رسمى (آهک منصورى) است (مطيعى، 1372.
« عضو آهکى امام حسن » 114 متر سنگآهک رُسى، ستبرلايه، ريز دانه و خاکسترى به همراه ميانلايههاى مارن است. به دليل سختى بيشتر، در درون شيل
4
هاى گورپى برجستگى دارد. اين عضو بيشتر در لرستان و فروافتادگى دزفول ديده شده است.
« عضو آهکى سيمره » شامل سنگآهکهاى قهوهاى رنگ داراى دو کفهايهاى نوع لوفا است و در مقايسه با بخش آهکى امام حسن، رخسارة کم عمقترى دارد.
« عضو آهکى منصورى » يک سنگآهک نريتيک منقطع در سازند گورپى است که در باختر خوزستان برونزد دار، ولى به سمت شمال خاورى ناپديد ميشود.
سازند آهکى تاربور : سازند آهکى تاربور يک واحد سنگچينهاى از نوع ريفهاى روديستى است که در فارس داخلى توسعه دارد. به همينرو، بُرش الگوى آن در کوه گَدوان و در نزديگى روستاى تاربور در استان فارس مطالعه شده است. در محل الگو، سازند تاربور حدود 527 متر سنگآهکهاى تودهاى با مقدار فراوانى صدف است که ميان دو واحد کمى هوازدة سازند گورپى (در زير) و سازند ساچون (دربالا) قرار دارد. همبرى آن با واحد زيرين (گورپى) همشيب و ناگهانى است ولى در مرز بالايى آن مقدارى قلوههاى آهنى وجود دارد که به يک ناپيوستگى رسوبى اشاره دارد.
سنگوارههاى گوناگون به ويژه لوفتوزياLoftusiaو سايدروليتسSiderolitesنشانگر زمان کامپانين – ماستريشتين و شرايط ريف است. وجود برخى سنگوارههاى گروه خامى و ترياس سبب شده بود تا اين سازند به سن ژوراسيک و يا ترياس دانسته شود که اين تصور نادرست است (مطيعى،
سنگهاى آذرين با ساخت بالشى به صورت بين لايهاى و يا سنگهاى آذرين درونى بازيک، متعلق به ترشيرى بالايى نيز
4
در اين توالى تداخل دارند (مطيعى، 1372
گفتنى است که از فارس داخلى به سوى جنوب باختر، سازند تاربور تغيير رخساره ميدهد. نخست به سنگآهکهاى نازک لايه با منشأ عميق و سپس با رخسارة شيلى سازند گورپى جانشين ميشود.
سازند آوارى اميران: سازند آوارى اميران شامل حدود 871 متر سيلت سنگ و ماسهسنگ به رنگ سبز زيتونى تيره تا قهوهاى و مقدارى سنگآهک و کنگلومرا با رخسارة فليش گونه است، به همينرو، گاهى با نام فليشهاى اميران از آن ياد ميشود. در حوالى خرمآباد، بخش پايينى فليشهاى اميران کنگلومرايى است که به آن « بخش کنگلومراى خرمآباد » نام دادهاند
سازند اميران فقط در شمال خاورى لرستان برونزد دارد. به همين دليل بُرش الگوى آن در تاقديس اميران، در کنار راه انديمشک – خرمآباد (نزديک روستاى معمولان) اندازهگيرى شده است. مرز پايينى اميران با مارنهـــاى خاکستــرى رنگ سازند گورپــى همشيب و تدريجــى است. مرز بالايــى آن ممکن است بــه « سنگآهکهاى تلهرنگ » و يا « کنگلومراى کشکان » باشد. اميران به طور جانبى به سازندهاى گورپى و پابده تبديل ميشود
بررسيهاي باستان شناسي – انسان شناسي در ايران امروزي براي شناسايي دوره پارينه سنگي، هم جديد و هم محدود است. به دليل همين دو امر، اطلاعات به دست آمده نيز بسيار ناچيز و در محدوده ظن و گمان است. ولي به نظر مي رسد که با توجه به جغرافياي طبيعي و وضعيت اقليمي ايران، در اين سرزمين دستهاي کوچکي از انسان به صورت پراکنده قادر به زيست و تامين ن